home sweet home

Lieve allemaal,

Voor het laatst type ik vandaag een waarbenjij over mijn grote Afrika avontuur. Zoals alles, is ook dit tot een eind gekomen en ben ik maandagochtend weer geland op Nederlandse bodem.
Het laatste weekend was ik alleen nog met Margot in Grabouw en stond eigenlijk geheel in het teken van afscheid nemen.
Vrijdagochtend zijn we samen druk bezig geweest en hebben we in totaal 90 muffins gebakken voor de kinderen van de creche. We werden al twee keer door onze begeleidster gebeld hoe laat we kwamen. Een maal daar begrepen we waarom. In de hal hadden ze een hele ‘Zuid-Afrika’ tafel gemaakt en de kindjes werden in rijen neer gezet met hun handje op het hart. Ze zongen voor ons hun volkslied, en ja zelfs de kleintje van 3 jaar zongen uit volle borst mee. Aansluitend kregen we een speech met lovende woorden en bleek dat ook zij al voor taart gezorgd hadden. Margot en ik kregen beide een mooie hoed met de Afrikaanse vlag erop en deelden de muffins aan de kinderen uit. Ook de taart werd gesneden en kregen de kinderen hier ook nog een stuk van. Niks: netjes aan een tafel zitten en met bestek eten. Nee gewoon lekker met de handjes, en proppen maar! Het leverde in ieder geval lekker snuutjes op;)
Zaterdag ben ik naar de Village of Hope gereden. Helaas ben ik door vakantie Tim en Mazz (mijn begeleiders) mis gelopen, maar heb ik goed afscheid genomen van mijn kindjes en de mommies. Dit was wel even moeilijk. Die mooie bruine koppiej, met die hele grote ogen.. ja die ga ik zeker missen. Toen ik weg liep stond de kleine Isi me nog lang na te zwaaien en moest ik even flink slikken.
Ik weet in ieder geval zeker: I’ll never forget those faces, from the ones I left behind!
Verder heb ik het weekend mijn kamer opgeruimd en leeg gehaald. Wat was het saai zonder al die kaarten aan de muur! Ook het gevecht met de kilo’s weer aangegaan, maar zonder weegschaal ging dit toch verdomd lastig.
Zondag was het ontzettend lekker weer en toen de koffer eenmaal dicht zat en het huis citroentje fris rook besloten Margot en ik om nog een laatste drankje in het zonnetje in Gordonsbay te doen, om vervolgens door te rijden richting airport.
Op het vliegveld aangekomen ging ik met een stressgevoel in de rij van de incheckbalies staan. Het begon al goed want om je handbagage moest ook een sticker en die kreeg je alleen als je die gewogen had. Wat bleek ik had 13,9 kg en ik mocht maar 8. Dit was dus probleem 1, want alles wat in die handbagage zat moest mee naar huis. Vervolgens was mijn koffer aan de beurt. 24,7 kg verscheen op het scherm. Ik deed alsof ik gek was, maar de vrouw vroeg of ik niet wat in de handbagage kon stoppen en moest ik haar helaas vertellen dat die ook al te zwaar was. Meer dan 30 euro per kilo overgewicht was de prijs en ik dacht ow nee heh. Blijkbaar had ze wel een beetje medelijden met me, want na enige stilte zei ze dat als ik 4kg uit mijn koffer haalde ik de 14kg handbagage gewoon mee mocht nemen. Ik dacht okee alles beter dan betalen dus samen met Margot moest ik midden in de vertrekhal de koffer los maken en het nodige weggooien. Erg zonde maargoed het was niet anders. Door dit hele oponthoud had ik niet veel tijd meer over en moesten Margot en ik onze appletiser min of meer achter overslaan. Uiteindelijk door de handbagage en paspoort check en was ik 5min voordat ik moest boarden bij de gate.
En toen.. vloog ik weg uit Afrika. Een turbulente vlucht waardoor ik weinig heb geslapen. Nog even een overstap in Londen die ik gelukkig heb gered. Toen ik in Londen wegvloog was mijn familie al op Schiphol en waren het 45 zenuwachtige laatste minuten in het vliegveld voordat ik voet op Nederlandse bodem zette. Wel gek vanuit de lucht zag ik weilanden en een uitgestrekt vlak land, en dacht ik saai toch eigenlijk;).
Het was echt een geweldig en onvergetelijk avontuur. Ontzettend veel gezien, geleerd maar vooral genoten. Allerlei facetten van Zuid-Afrika gezien bijna de gehele kustlijn van johannesburg t/m Kaapstad gezien en een gedeelte van het binnenland. Niet te vergeten natuurlijk mijn Bungeejump en skydive. De gezellige avondjes met mijn medestudenten, de kook en afwassessies in huize etzen, het uitkijken naar post, het links rijden, het taaltje, het boodschappen doen bij de SPAR, de hamburgers van de B&B, het klussen op de creche (zo weet ik nu bijv. dat terpetine niet in een piepschuim bakje kan(A)..), lunchen bij de jailhouse….. ja ik ga het allemaal missen!!
Gelukkig hoef ik het niet te vergeten dit mede door middel mijn hele collectie foto’s en natuurlijk alle herinneringen die ik in mijn hoofd en hart heb opgeslagen. De aankomst op Schiphol was erg leuk. Door de glaswand zag ik ze al staan en ben ik daar natuurlijk eerst even naar toe gelopen! Ik moest daarna wel ERUG lang op mijn bagage wachten, maar toen gingen de schuifdeurtjes voor mij open en kwam Dylan direct met een mega ballon op me aflopen. Allerlei bloemen en kadootjes en knuffels van iedereen. Luuk met het fototoestel en dirk die het hele tafereel op film zette. Ja het voelde echt fijn om weer thuis te zijn.
In het ritje naar huis heb ik nog wat schrikmomenten in de auto gehad, omdat ik iedere keer dacht dat Luuk een verkeerde bocht maakte;) haha dat links rijden zit toch helemaal in het systeem en wie had dat gedacht in februari;)!
Een heel mooi en lekker chocolade hart van Luuk gekregen, en ’s avonds een welkomstfeestje. Wat was het leuk om iedereen weer te zien. Wat zijn al die neefjes, nichtjes en mijn eigen broertje gegroeid. Een nieuwe fiets( een echte Oma) stond in de schuur en mijn verjaardagscadeautje al op mijn kamer: een 2pers. bed! Wel moet ik hier even wennen aan het benauwde weer, maar heb ik dinsdag alweer heerlijk genoten in Lent, langs de kant van de 4daagse waar mening bekende me ook nog even speciaal naar me toe kwam om gedag te zeggen. Verder is het gewone leven weer begonnen. De eerste frikandel speciaal is gegeten, het eerste tandarts en kapperbezoek is gepleegd en ook de vriendinnetjes zijn langs geweest. Het leven gaat door zo zie je maar weer. Het Afrika gevoel houd ik nog even vast, want voor je het weet zit je weer in die ‘dagelijkse sleur).

Lieve allemaal, ontzettend bedankt voor jullie support op welke manier dan ook. Smsjes, krabbels, reacties op mijn site, post, mail, telefoontjes en noem maar op. Ik heb hier veel aan gehad op momenten dat het even wat moeilijker was.

Het was een ‘once in a lifetime experience’! Ik ben trots op mezelf dat ik dit op deze manier heb volbracht en sla alle levenslessen op in mijn ‘rugzak’.

Liefs en tot snel,

Ik ga het missen.... het schrijven van mijn wekelijkse verhalen...

Fay