3,2,1 jump!

Heej trouwe fans!

Het was weer even wennen, het eerste weekje weer zonder pap en mam! Dat heb ik vooral in de avonden gemerkt… maaaarr ik heb gister zo’n mega boost gekregen dat ik er weer helemaal tegen aan kan!! (straks meer info over mijn sprong in het diepe;))!
Vandaag is het Moederdag zowel hier als bij jullie in Nederland. Dit jaar heb ik mijn moeder(s)! maar voorzien van een lief kaartje, volgend jaar sta ik weer paraat met mijn ontbijtje;)!
We kunnen zelf nog steeds niet inloggen op de waarbenjij site dus ik loop dadelijk weer even gezellig naar het internetcafé om mijn verslag te plaatsen:)!

Maar even een update over afgelopen week:
De winter is aangekomen in Afrika. Hoewel we toch overdag ook nog 2 keer een dag van 25 graden hebben gehad, zijn de nachten ontzettend koud. Maandag en dinsdag heeft het super hard gestormd en konden de putten in de straat de hoeveelheid water niet aan. We zijn ook maar een soort van gaarkeuken begonnen. We hebben namelijk onze eigen zwervers onder aan de trap, en deze slapen nu met wat kleedjes in de portiek van de slager naast ons. Vaak hebben we wat eten over en tegenwoordig verdelen we dat over 1 of 2 plastic bordjes en brengen we dat naar ze toe. Ze eten het rustig op en schuiven hun borden vervolgens weer onder ons hek door of schuiven ze achter de regenpijp;).. zo kunnen wij ze weer afwassen en de volgende dag opnieuw gebruiken;)!
Helaas is het dus weer winterlaarzen tijd en wat voelde dat raar aan mijn voeten, na wekenlang teenslippers!! We hebben geen verwarming wat betekend dat de kaarsjes in de kamer aangaan en dat we meestal met een dekbed over ons heen, gezellig bij elkaar zitten.
De vriend van Maartje had op stickje de hele recente serie Wie is de Mol meegenomen. Aangezien ik bij aflevering 3, door mijn vertrek, gestaakt ben, maar wel trouwe fan. Ben ik even langs gegaan om heb over te zetten op mijn schijf. Hier in de etzen kenden niemand het programma, maar inmiddels is iedereen verslaafd en zijn we bij aflevering 8 aanbeland.. nog 3 te gaan en dan weten ook wij Wie de Mol is;)!
Vorige week kregen we bericht dat Karin mijn mede-creche maatje en ook pedagogiekstudent ziek was, aangezien iedereen door de omschakeling van het weer een beetje aan het kwakkelen was, vermoedden we en ook zij gewoon een flinke griep. Donderdag 29 april ( toen pap en mam er nog waren) kregen we een akelig bericht. Nadat huisgenoten haar naar de dokter hebben gebracht, ze daar zelfs is gereanimeerd, is ze met ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis. Al gauw bleek, ze had een zeer been, dat ze een trombose been had en dat er een aantal bloedpropjes in beide longen waren geschoten (longembolie). Na een aantal dagen intensive care, een hoop testen en goede zorgen. Is ze gisterochtend weer ontslagen uit het ziekenhuis. Haar ouders zouden 1 mei hier komen voor een vakantie, en hadden dus gelukkig al een ticket staan. Het is fijn voor beide partijen om hier nu samen te zijn. Ze kan nog slecht lopen, kleine stukjes op krukken, en moet de komende tijd nog wekelijks naar het ziekenhuis. Ook moet een geplaatst parapluutje om propjes op te vangen, komende week nog operatief verwijderd worden.
Op de creche zijn Margot en ik daarom afgelopen week druk geweest met de kindjes. De kleintjes hebben een tekening gemaakt, die we samen hebben gebonden in een boekje. De oudere kindjes hebben hartjes ingekleurd en uitgeknipt en hiervan hebben wij uiteindelijk een hartenslinger gemaakt. Woensdag zijn we bij Karin op bezoek geweest in het ziekenhuis en hebben we haar kamer hier mee opgevrolijkt:)!
Verder wordt er door de juffen op de creche heel goed gebruik gemaakt van de nieuwe opstelling. Ook zijn ze bezig met thema’s als kleuren en vormen en kunnen we het plezier op de gezichten van de juffen af lezen. Margot en ik hebben maandag nog een gesprek gehad met de burgemeester en de baas van een bedrijf dat timmerlui opleidt. We hebben geregeld dat hij de uurloon van de jongens schenkt en dat wij dus voor het materiaal moeten zorgen. Van de week krijgen we een quotatie opgestuurd. Tevens schenkt hij ons een watertank. Zo kunnen ze regenwater opvangen en gaat hij gras en een tuintje aanleggen. Hij regelt dan ook dat er kosteloos om de week een tuin man komt om de boel bij te houden:)!
Op de Village was er een beetje leegloop. Er zijn in korte tijd weer 4 kindjes teruggeplaatst bij familie of bij pleegouders. Het is wel even wennen. Je bent een band met de kinderen aan het opbouwen en binnen een week zijn ze ineens weer weg. Afgelopen dinsdag zijn er echter weer twee nieuwe meisjes binnengebracht. Het zijn zusjes een van 5 en een van 2,5 jaar oud. Verlegen, verdrietig en onwetend. Aandoenlijk om te zien dat de oudste van de twee, haar zusje troost, zorgt dat ze speelgoed heeft. Tegen haar praat en haar knuffelt. 5 jaar en al zo verantwoordelijk. Ook dat meisje hoort kind te kunnen zijn…
Donderdagavond zijn we nog met een heel stel naar de bioscoop geweest. De film was echter zo slecht dat ik tot twee keer toe in slaap ben gevallen. Met mij nog meerdere haha. De film was vaag, het verhaal was stom en aangezien hij ook nog Engels zonder ondertiteling was kostte me het teveel moeite om mijn aandacht erbij te houden;)!
Vrijdag ben ik om half 12 samen met Tanja en Manon weg gereden richting Plettenberg. 500 km en dus best een hele rit. Om vijf uur kwamen we bij onze backpackers aan. Het was een erg gezellige plek. Veel mogelijkheden om in te slapen, 2 pers. hutjes, een tent of een gezamelijke kamer. Ook een heerlijke hot tub. Hier hebben we lekker in gerelaxed nadat we eerst een rondje door de tuin hebben gemaakt. ’s Avonds werd er lekker gebraaid voor ons, maar ondanks de haardvuurtjes was het toch nog best koud.
Zaterdagochtend na een goede nacht, tegen half 9 opgestaan. Een flink en zwaar ontbijtje. Omelet met champignons, ui, tomaat en kaas. Pff ik word nog is een kei in het weg krijgen van een Engels ontbijt op de vroege ochtend;)!..
Tegen 10 uur toch aangereden richting Blaukranz ofwel de plek waar de hoogste bungyjump van de wereld zich bevind. Toch wel een beetje spanningskriebels. Ik heb altijd al geroepen dat ik een keer wil bungy jumpen.. en tja dan kan je toch maar beter gelijk de hoogste van de wereld pakken, niet waar??;) ( en het kader van: Nu we er toch zijn..;)..) Tanja en ik werden in harnas gehesen en Manon zou meegaan als buddy de brug op. We moesten nog een klein uurtje wachten totdat we werden opgehaald. Dit was erg zenuwslopend moet ik zeggen;)!! Uiteindelijk werden we door Reino opgehaald. Een groep van 20 man, waarvan het meerendeel meiden trouwens;)!!, waarvan 6 buddy’s. Om het platform onder de brug te bereiken moet je eerst over een loopbrug lopen. Je loopt over een rooster, met gaten, dusja je kijkt 220m de diepte in. De ene zijkant is gaas en aan de andere zijkant het beton van de brug. Ik heb geen hoogtevrees maar moest wel een beetje acclimatiseren moet ik zeggen(A).. Het was echt zooo hoog!!
Op het platform aangekomen werden de namen en de gewichten van iedereen gecheckt en ging de muziek aan. Dit was erg leuk. We gingen maar dansen en gek doen, en ineens moesten we plassen en allerlei rare zenuwdingen! Tanja en ik moesten ongeveer halverwege. Manon was echter nog steeds aan het twijfelen. Ze heeft geen hoogtevrees maar was bang voor het gevoel van de vrije val. Tanja werd eerst omgeroepen en dus vol spanning mocht zij gaan springen. Net zo hard met haar mee gegild maar inmiddels moest ik ook gaan zitten. Op het moment dat Tanja weer vol enthousiasme en adrenaline bovenkwam werd ik gezekerd en was het moment ook voor mij daar. Al hinkend (want je benen zitten al aan elkaar vast) wordt je naar de rand gebracht. Ik heb doodsangsten uitgestaan. Ook te zien op mijn dvd. Ik kijk niet eens de camera meer in en mijn gezichtuitdrukking spreekt boekdelen. Dan moet je de mannetjes loslaten en sta je alleen op de rand. Ze beginnen achter je af te tellen. 3,2,1… Jump.. en daar ga je dan. Het gekke is ik spring ook nog zelf.. haha.. De eerste secondes vrijeval en ik dacht dat ik er geweest was. Het lijkt niet op te houden en je blijft maar vallen, maar dan voel je de werking van het elastiek en weet je dat alles goed vast zit. Vanaf dan is het genieten: Free as a bird, een geweldig uitzicht, de wind, de vogeltjes die je hoort fluiten. Heerlijk veer je op en neer en voel je de adrenaline en de kick door je lijf gieren. Op een gegeven moment voel je het bloed wel erg naar je hoofd stromen en is het wel fijn dat er een mannetje langs een ander touw naar beneden komt om je in zittende positie te brengen om je vervolgens mee naar boven te nemen. Tijdens mijn ritje naar boven gaf hij me een high five met de woorden: Well done, welcome to my office!
Eenmaal boven een vreugdedansje met Tanja gemaakt, en toen jaja besloot ook Manon om nog te gaan springen. Vol spanning dus ook nog op haar gewacht. Met haar meegeleefd en nog steeds vol adrenaline met Tanja onze sprong nog even nabeleefd. En ja hoor, daar ging ook Manon! Ook zij vond het geweldig en was zo blij dat ze het gedaan had, want ja:
Fear is temporary and regret is forever!!
Eenmaal beneden ons certificaat, de DVD en de foto’s in ontvangst genomen en kwamen we nog medestudenten tegen die ook op het punt stonden te springen. Aangezien het als half 3 was besloten we om toch maar terug te rijden. Uiteraard niet voordat ik eerst nog vol adrenaline Luuk even gebeld heb met de mededeling dat ik nog leef en dat het Zoooo vet was;)! In de auto nog zoveel gegiecheld, nagekletst en heel vaak geroepen: Waaahh we hebben het gewoon gedaan!!
Om 8 uur kwamen we weer aan in Grabouw. Moe maar voldaan!! Mijn huisgenoten mijn filmpje laten zien en alles nog een keer beleefd!
Vandaag is het een druilerig dagje en ga ik lekker nog even voor school aan de slag. Komende vrijdag gaan de eerste vier meiden naar huis. Tanja, Manon, Heleen en Linda vertrekken weer richting Nederland. Dan nog 5 weekjes door bikkelen en afronden, en dan zit ook mijn periode er hier op. Liefieee ik kan niet wachten tot je hier bent!!:$

Tot schrijfs, en geniet van de foto’s!!

Dikke kus,
Een best wel een beetje stoere Fay;)!